Wandelen in Genk en omgeving
Als gisteren Jerry van zijn werk kwam en vertelde dat het vroor, hield ik mijn hart vast voor de wandeling van vandaag. Natuurlijk, het is al een eind in november en je kan niet verwachten dat het warm blijft, maar ik ken mezelf. Bang voor de kou en uit mijn vel te bibberen sta ik dan met lange tenen op uit het bed. Liever draai ik me dan nog eens om. Alhoewel het nu toch al veel te lang geleden is naar mijn zin dat we nog eens een deftige wandeling gemaakt hebben. Gisteren hadden we dan ook al alles bij elkaar gezocht en klaargezet. Met, om zeker niet te vergeten, de handschoenen en oorwarmers en sjaal in de nabijheid van onze rugzak.
Bij het buitenkomen zag ik een wolkje van mijn adem gevormd worden door de koude lucht. Goed gekleed tegen de kou, maar toch ook weer niet te erg overdreven zodat ik nog kon bewegen, klommen we in de auto van Tanja. Op weg naar Genk! Onze wandeling vertrok vandaag aan de Kattenvennen, bekend van zijn Planetarium of cosmodrome, zijn manege, zijn recreatiegebieden en prachtige natuurgebieden.
De vrieskou van de afgelopen nacht heeft de natuur een mooi wit randje gegeven en de kleine grassprietjes volledig bedolven onder een laagje ijs. Mooie tafereeltjes die menig dichters weten te bekoren en hen in hun pen doen kruipen om moeder natuur en koning winter en vriezeman weer hun eer te betonen door hun dichterlijke woorden.
Als de zon dan stilaan de witte laag verwarmt en mooi tussen de bomen schijnt worden ook wij opgewarmd en zijn we weer meer dan opgelucht dat we toch weer onderweg zijn met onze lieve viervoeters die genieten van de aandacht en het bij ons zijn. Op hun beurt zie je hen snuffelen en al de geuren opnemen die ze tegenkomen onderweg. Het lijkt ons of ze hun neus niet meer kunnen opheffen… steeds gaat die neus over de grond. En soms tot onze ergernis blijven ze dan weer plots staan om echt niet meer verder te willen gaan want de geur is net meer interessanter dan met ons meegaan.
Jerry wijst me op hertjes die achter een draad staan, net als ik ze wil fotograferen zijn ze ribbedebie. Tot hij nadien zegt waar ze staan te kijken naar ons. Hij gaat er een kijkje nemen. Tanja en ik wandelen verder. We lopen op dat ogenblik onder hoogspanningskabels en je hoort de elektriciteit door de draden zinderen. Dan besef ik hoe ongezond zo een hoogspanning is om in je buurt te hebben . Niet moeilijk dat je lichaam uit zijn evenwicht geraakt. Dit kan alleen maar een onbalans brengen in je lichaam.
In Terboekt steken we de weg over en gaan we naar de vijvers. Een grote waterplas met steiger biedt aan enkele bewoners een mooi uitzicht. Een vriendelijke bordercollie begroet ons hartelijk. Aan de overkant van de huizen staan twee banken in een prachtige picknickplaats bij uitstek. Wat een mooi uitzicht over de twee vijvers. Hier genieten we van onze warme choco of koffie en de broodjes en fruit. Marty en Daphne mogen hier even los lopen, hier kan het geen kwaad. Doet even deugd om iets warm te drinken. En als we dan verder gaan dan maak ik graag gebruik om mooie foto’s te nemen van onze vier honden aan het water. En ja! Ook Tidus bleef heel mooi zitten voor de foto’s. Wat zijn we fier op hem. Hij heeft heel erg veel bijgeleerd en volgens mij zou hij best ook wel kleine stukjes los kunnen. Hij is maar al te blij dat hij ook mee mag, die lieverd.
Bij het verder wandelen komen we het natuurgebied uit. We wandelen langs Sledderlo terug naar de Kattenvennen. Een imposante prachtige moskee staat wit tegen het heldere blauw van de lucht. Mensen zitten voor de ingang met elkaar te praten. Het ziet er gemoedelijk uit.
Achter de moskee duikt onze wandelweg weer het bos in. Hier zag Tanja een ree wegspringen tussen het dichte hout van het bos. Met wat rondkijken zag ik hier ook weer zo een speciale zwam, ik vermoed dat het om een slijmzwam gaat. En dan is de auto weer in zicht. Gauw weer een afspraak maken voor een volgende wandeling.
Wandelen met Mieke deel 2 